نگرش پزشکان و پرستاران بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در مورد همکاری با یکدیگر درسال ۱۳۹۲

برای مواجهه با چالش های امروز نظام سلامت، یکی از مهم ترین نیازها، تقویت همکاری بین رشته ای است. در میان مشاغل گوناگونی که در بخش سلامت فعالیت می کنند، همکاری پزشک و پرستار اهمیت ویژه ای دارد. با این وجود به نظر می رسد همکاری پرستار و پزشک بیش تر در مطالب درسی به چشم می خورد و این همکاری در محیط کار واقعی و بالینی با چالش هایی همراه است. این مطالعه ی توصیفی – تحلیلی با هدف تعیین نگرش پزشکان و پرستاران بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در زمینه ی همکاری با یکدیگر و با استفاده از پرسش نامه یjefferson پس از ترجمه ی روان و تعیین روایی و پایایی، بر روی 223 پزشک و پرستار (59 پزشک و 164 پرستار) انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 18 تجزیه و تحلیل شد.نتایج پژوهش نشان داد پرستاران نگرش مثبت تری (49/3 میانگین نگرش پرستاران) به مفهوم همکاری با یکدیگر نسبت به پزشکان (12/3 میانگین نگرش پزشکان) دارند (02/0p=). هم چنین، بین نگرش پزشکان و پرستاران نسبت به همکاری با یکدیگر در گویه های مختلف پرسش نامه (06/5f= 02/0 p=) به جز حیطه ی استقلال پرستاران (95/0f= 32/0p=) اختلاف معنی دار مشاهده شد. با توجه به این که ارتباط مناسب پزشک و پرستار و توافق آن ها در امر برنامه ریزی مراقبتی بیماران در افزایش کیفیت مراقبت بسیار مؤثر است و از طرف دیگر عدم مشارکت و همکاری آنان منجر به استرس در محیط کار می شود، باید آموزش های ضمن خدمت برای پزشکان و پرستاران با توجه به اهمیت همکاری بین تیم درمان و مراقبت، در برنامه ی درسی دانشجویان پزشکی و پرستاری گنجانده شود تا از این طریق دیدگاه سنتی به نقش پرستاران تغییر یابد و پرستاران بتوانند به طور مؤثری به ایفای نقش حرفه ای خود بپردازند و با همکاری بیش تر با پزشکان، هم افزایی نقش ها افزایش یافته و کیفیت مراقبت از بیماران ارتقا یابد.